Recenzja filmu

Interstellar (2014)

Film opowiada historię ratowania ludzkości przed zagładą. W bliżej nieokreślonej przyszłości Ziemia zostaje tak wyeksploatowana, że zaczyna obumierać. Rośliny, które niegdyś można było uprawiać, zaczynają wymierać i zaczyna brakować pożywienia. Została tylko kukurydza, lecz okazuje się, że jej przyszłość również nie maluje się barwnie. Ludzie odwrócili się od nauki, aby walczyć o przetrwanie. Symbolem tego jest Cooper (Matthew McConaughey) - niegdyś inżynier NASA - dziś rolnik. Fascynację kosmosem w genach przekazał swojej córce Murph (Mackenzie Foy/Jessica Chastain). Razem odkrywają współrzędne geograficzne tajnej placówki NASA, która w ukryciu kreuje plan ratowania ludzkości. Ten zbieg okoliczności (czyżby?) pokazuje, że Cooper był ostatnią częścią układanki, jakiej brakowało amerykańskiej agencji - pilotem. Teraz zostaje tylko udać się w podróż międzygwiezdną i uratować nasz gatunek.

Czytając wiele recenzji, spotkałem się z określeniem bajka albo stek bzdur. Nierzadkie są również zarzuty o bardzo niespójnej fabule, w której nie brakuje niedopowiedzeń i patosu. Ale to, co najbardziej mnie zarazem śmieszy i irytuje, to zarzut o brak realizmu (!!!). Nie mogłem uwierzyć, czytając w recenzjach oraz komentarzach wywody amatorów astrofizyki, przedstawiające teorie jak to Nolan poprzekręcał prawa fizyki! Naprawdę to zrobił? Abstrahując już od tego, że rozmawiamy o filmie science fiction, to już świadomość tego, że pieczę nad zgodnością z obecnymi prawami fizyki sprawował bardzo znany fizyk Kip Thorne, a pochlebne opinie wyraził równie znany astrofizyk - Neil deGrasse Tyson, powinny dawać do myślenia i spowodować, że zanim coś napiszemy, to 10 razy się zastanowimy. O czym więc świadczą te wszystkie przemądrzałe teorie? O wielkiej jak nasz Wszechświat ignorancji ludzi to piszących! Proponuję wstrzymać klawisze i zgłębić temat, który chyba przerósł co niektórych. Bardzo przyda się znajomość takich pojęć jak powszechne prawo ciążenia Newtona, teoria względności czy teserakt (dzięki któremu pewnemu człowiekowi udaje się przeżyć kontakt z czarną dziurą). Nawet przez wielu wyśmiewana kwestia wygłaszana przez Brand (Anne Hathaway) o miłości pokonującej czas i przestrzeń nasuwa skojarzenia ze splątaniem kwantowym. Tak naprawdę na każdym kroku czuć współpracę braci Nolanów z Thorne'em, dzięki któremu powstał scenariusz bardziej science niż fiction.

Ja jako hobbysta wszystkiego, co związane z kosmosem, byłem zafascynowany dziełem Nolana. Otwórzcie więc granice waszych umysłów. Zrzućcie łańcuchy ograniczające wyobraźnię i podziwiajcie najbardziej spektakularną podróż międzygwiezdną. Fascynujcie się widokiem supermasywnej czarnej dziury, której wizualizacja trwała rok, a algorytm, który to umożliwił, został specjalnie napisany przez Thorne'a do tego filmu. Jeśli zgłębimy pojęcia przedstawione w filmie, okaże się on wspaniałym widowiskiem nie tylko pod względem wizualnym, ale również fabularnym, której ścieżkę wyznaczają prawa szeroko pojętej fizyki. Nie jest to prosty film, więc nie oczekujcie łatwego w odbiorze blockbustera, ale ambitnego kina, które podejmuje tak naprawdę nie do końca dla nas (ludzkości) jasny temat. Kosmos! Dosłownie i w przenośni.