Rola Caparzo została napisana specjalnie dla Vina Diesela, po tym jak Steven Spielberg zobaczył niektóre z jego wcześniejszych filmów.
Rola szeregowca Ryana początkowo proponowana była Edwardowi Nortonowi. On jednak odrzucił propozycję.
Michael Madsen odrzucił propozycję zagrania w filmie roli sierżanta Horvatha, rekomendując swojego przyjaciela Toma Sizemore'a.
Mel Gibson i Harrison Ford byli brani pod uwagę do roli kapitana Johna Millera.
Steven Spielberg zaangażował Matta Damona do roli tytułowej, ponieważ zależało mu na mało znanym aktorze. Tymczasem Damon, już w czasie postprodukcji "Szeregowca...", otrzymał Oscara za "Buntownika z wyboru" i w dniu premiery był już postacią rozpoznawalną.
Rozważano kandydaturę Caspra Van Diena do roli kaprala Uphama.
Garth Brooks odrzucił rolę szeregowego Daniela Jacksona.
Joshua Jackson był kandydatem do roli Irwina Wade'a.
Christopher Eccleston odrzucił rolę w filmie.
Telefoniczny sznur w domu na farmie Ryana jest zwinięty. Sznury telefoniczne w 1944 roku były proste.
Podczas podróży oddziału nocą błyski i huki odległych eksplozji są w tym samym czasie. Ale przecież dźwięk eksplozji z odległości jednej mili powinien być usłyszany jakieś 5 sekund od błysku (dźwięk jest wolniejszy od światła).
List Abrahama Lincolna do pani Bixby przedstawiony w filmie różnił się od oryginału. Tylko dwóch z jej synów zginęło: sierżant Charles Bixby w bitwie o Fredericksburg w 1863 i szeregowiec Charles Bixby w Petersburgu w stanie Virginia w roku następnym. Dwaj pozostali synowie: szeregowcy George i Edward Bixby zdezerterowali, a ostatni - kapral Henry Bixby - został pojmany, a następnie uwolniony dzięki wymianie jeńców. Pani Bixby po prostu okłamała Departament Wojny co do liczby poległych dzieci. Co więcej, listu tego nie napisał sam Abraham Lincoln, ale jego sekretarz - John Hay.
Kiedy Jackson znajduje się w baszcie w Neuville, oddaje ponad siedem strzałów bez przeładowania ze Springfielda 1903. Ten model broni mieści tylko pięć pocisków.
Podczas sceny, w której oddział kpt. Millera opuszcza punkt lądowania spadochroniarza, widać ośmiu ludzi idących przez pole. Powinno ich być natomiast siedmiu, gdyż Caparzo już nie żył.
Po zastrzeleniu Niemców, których niechcący odkrył sierżant Hill wyjmując sobie kamień z buta, jeden z zabitych mruga oczami w trakcie przekręcania go do siebie przez sanitariusza Irwina.
Wzrok nieżywego już sierżanta Horvatha skierowany jest najpierw na oczy kapitana Millera, potem na ziemię i później na karabin.
W Neuville stoi samochód, którego tablice rejestracyjne mają numer 241 BG 50 (gdzie 50 to liczba przypisana dla departamentu Manche), mimo że rejestracja aut w taki sposób zaczęła się dopiero w 1950 roku; numer 241 BG 50 musi pochodzić z 1954 roku (10 lat po akcji filmu).
Gdy żołnierze otaczają czołg, by dobić załogę, kamera pokazuje szeregowca Jacksona, snajpera. Słychać wtedy odgłosy wystrzałów z jego broni, mimo że mężczyzna w tym momencie nie strzela.
Gdy Rangersi szykują się do ataku na oddział niemiecki, szer. Mellish (Adam Goldberg) dwukrotnie zdejmuje tę samą kamizelkę.
W jednej scenie widzimy francuski szyld z napisem "Suze: L'âme de l'estomach". Ostatnie słowo jest napisane z błędem, powinno być "estomac".
Pod koniec filmu widzimy myśliwce P-51 Mustang w barwach 78. Grupy Myśliwskiej (78. Fighter Group). Jednostka ta pilotowała owe samoloty dopiero pod koniec roku 1944 (akcja toczy się w czerwcu).
W filmie słyszymy, jak na komendę "thunder" pada odpowiedź "flash". Tak naprawdę Amerykanie używali tych słów w odwrotnej kolejności, by zweryfikować narodowość żołnierza: na słowo "flash" trzeba było odpowiedzieć "thunder". Chodziło o to, że głoska "th" jest wymawiana w charakterystyczny sposób w języku angielskim i Niemcom było bardzo trudno ukryć swój akcent.
Gdy Ryan (Matt Damon) na zmianę z Millerem (Tom Hanks) rzucają w niemieckich żołnierzy pociskami do moździerza, niektóre pociski wybuchają wcześniej od innych. Ponadto część z nich eksploduje obok miejsca, w które zostały rzucone.
Amerykańscy żołnierze wrzucają kilka granatów do unieruchomionego czołgu, jednak nie widać ani nie słychać żadnej eksplozji.
Szeregowy Mellish (Adam Goldberg) oddaje tylko jeden strzał w kierunku dwóch niemieckich żołnierzy stojących obok siebie, jednak obaj padają na ziemię martwi.
Gdy pod koniec filmu niemiecki czołg zostaje zniszczony, zmienia się jego położenie - raz jest już na moście, po chwili - przed nim.
W filmie ranni żołnierze otrzymują zastrzyk z morfiny w nogę. Tak naprawdę takie zastrzyki robi się w brzuch i nie przez ubranie.
Gdy pod koniec filmu szer. Jackson (Barry Pepper) podaje kapt. Millerowi (Tom Hanks) zaszyfrowane informacje dotyczące sił wroga, pojawia się niezgodność w "tłumaczeniu" przez tego drugiego. Najpierw Miller informuje wszystkich o 50 żołnierzach nieprzyjaciela, by potem - ujrzawszy dokładnie ten sam znak od Jacksona - wspomnieć o nowym oddziale składającym się z 30 Niemców.
Gdy sierżant Horvath (Tom Sizemore) usiłuje wymusić od Reibena (Edward Burns) wykonanie rozkazu, Jackson (Barry Pepper) dwukrotnie wyciąga ten sam pistolet z kabury i wymierza go w Horvatha.
Na początku filmu widzimy puszki z ziemią należące do sierż. Horvatha (Tom Sizemore). Napisy na nich zostały wykonane czarnym markerem, który w rzeczywistości został wynaleziony dopiero w 1952 roku.
W czasie końcowej bitwy najpierw widzimy, jak pocisk rozrywa głowę Lyle'a (William Marsh), jednego ze spadochroniarzy, potem jednak mężczyzna czołga się przed siebie i zostaje zastrzelony przez niemieckiego żołnierza.
Gdy kapral Upham (Jeremy Davies) podbiega do rannego Wade'a (Giovanni Ribisi), krew zaczyna dopiero broczyć z brzucha żołnierza, gdy jego koszula zostaje rozerwana. Przy takich obrażeniach rany powinny o wiele szybciej zacząć krwawić.
W jednej ze scen kapitan Miller (Tom Hanks) siedzi na motocyklu Ural M63 z 1963 roku. Akcja filmu rozgrywa się 19 lat wcześniej.
Kiedy niemiecki żołnierz wbija nóż w Mellisha (Adam Goldberg), widać, że ten drugi ma na sobie sztuczną klatkę piersiową zabezpieczającą go przed ostrzem.
Po tym, jak rangersi próbują bezskutecznie reanimować Wade'a (Giovani Ribisi), kapitan Miller (Tom Hanks) ma ręce poplamione jego krwią. Kiedy jednak Reiben (Edward Burns) wyciąga list, który Miller zabrał Wade'owi, nie ma na nim plamki krwi.
Tytułowy bohater (Matt Damon) opowiada o swoich braciach, których rozdzieliło wcielenie do wojska. Tymczasem w domu Ryanów widać fotografię, na której cała czwórka pozuje w wojskowych mundurach.
Kiedy główni bohaterowie przybywają na miejsce zbiórki, ten sam statysta wchodzi w kadr kilka razy, mimo że grupy żołnierzy podążają dalej.
Tuż przed końcową bitwą, kapitan Miller (Tom Hanks) przekazuje informacje o dwóch niemieckich czołgach, zanim otrzymuje taki sygnał od Jacksona (Barry Pepper).
Pod koniec filmu pojawiają się samoloty określane mianem "niszczycieli czołgów", które bombardują pozycje wroga, mimo że nie mają żadnych rakiet ani bomb umieszczonych pod skrzydłami.
Gdy pod koniec filmu 70-letni Ryan (Harrison Young) spogląda na grób kapitana Millera (Tom Hanks), na jednym z krzyży odbija się mikrofon należący do operatora.
Ryan (Matt Damon) rozwala z bazooki czołg, który zostaje zidentyfikowany jako należący do 2 Dywizji SS. Jednostkę tę wysłano na front 16 czerwca 1944 roku, tymczasem końcowa bitwa miała miejsce 13 czerwca (na co wskazuje data śmierci kpt. Millera na jego nagrobku).
Po nieudanej reanimacji Wade'a (Giovanni Ribisi) widzimy dwóch zabitych niemieckich żołnierzy, z których jeden wyraźnie oddycha.
W scenie, w której kpt. Miller (Tom Hanks) strzela do czołgu ze swojego M1911, widać, że pistolet się zaciął po drugim strzale. Miller powinien przeładować go, by móc oddać kolejny strzał, jednak tego nie robi.
Tuż po tym, jak sierż. Horvath (Tom Sizemore) zostaje postrzelony na moście, w prawym dolnym rogu ekranu widać członków ekipy filmowej ubranych po cywilnemu.
W czasie pierwszej bitwy na plaży Omaha w hełmach niektórych żołnierzy odbija się kamera filmowa.
Gdy na początku filmu żołnierze zbliżają się do plaży Omaha, sternik w jednej z łodzi (Ronald Longridge) wypowiada słowa "Bóg z wami", lecz ruch jego warg nie pokrywa się z tym, co słyszymy.
Osaczony w mieszkaniu Mellish (Adam Goldberg) oddaje dwa strzały do nacierających Niemców, ale słyszymy tylko jeden z nich.
W czasie pierwszej bitwy widzimy stanowiska niemieckich żołnierzy z karabinami maszynowymi MG-42. Mimo ciągłego ostrzału łodzi pełnych żołnierzy wroga nie widać w ogóle łusek po nabojach, a powinny one wypadać z boku tych karabinów.
Amerykańscy spadochroniarze noszą w filmie czarne buty spadochroniarskie, które tak naprawdę pojawiły się dopiero w latach pięćdziesiątych. W okresie II Wojny Światowej w oddziałach spadochronowych używano wyłącznie brązowego obuwia.
Tak naprawdę żołnierze niemieccy nie golili głów zupełnie na łyso, jak jest to przedstawione w filmie. W przeciwieństwie do czasów obecnych, nie było takiego obowiązku.
Gdy kapral Upham (Jeremy Davies) dostaje pasy z amunicją, naboje, w zależności od ujęcia, są raz skierowane ku górze, a innym razem - ku dołowi.
W scenie, w której główni bohaterowie otrzymują rozkaz sprawdzenia odznak zmarłych żołnierzy, podchodzą oni do drewnianej skrzynki. W zbliżeniu widać pakunek z amunicją leżący na tej skrzynce, choć chwilę wcześniej go tam nie było.
Kapral Upham (Jeremy Davies) obserwuje potyczkę z niemieckim oddziałem przez lunetę. W pewnym momencie przekręca ją w ręce, ale siatka celownicza, przez którą widzimy walczących żołnierzy, pozostaje w niezmienionej pozycji.
Gdy dwaj niemieccy żołnierze krzyczą, że są Czechami i chcą się poddać, zostają zabici strzałem w brzuch. Kiedy ich oprawcy podchodzą do ich ciał i zaczynają z nich żartować, widać, że jeden z Czechów ma przestrzeloną głowę.
Gdy kapitan Miller (Tom Hanks) rozmawia z kapralem Hendersonem (Max Martini) na temat szeregowca Ryana (Matt Damon), cienie obydwu mężczyzn zmieniają położenie w zależności od ujęcia.
Pod koniec filmu, gdy amerykańskie bombowce niszczą niemiecki czołg, między ujęciami można zauważyć zmieniającą się liczbę worków z piaskiem ułożonych na moście.
Amerykanie zbliżają się do plaży w amerykańskich łodziach desantowych, które w rzeczywistości były łodziami brytyjskimi.
Gdy amerykańscy żołnierze kryją się za bunkrem przed ostrzałem wroga, kapitan Miller woła Reibena i Mellisha, by szykowali się do zajęcia pozycji strzeleckich. Tymczasem zamiast Reibena, podnosi się Caparzo i za chwili przemieszcza się razem z Mellishem.
Plan zdjęciowy przeniesiono z Wielkiej Brytanii do Irlandii, gdy brytyjski Minister Obrony odmówił zatrudnienia tak dużej ilości żołnierzy jako statystów.
Irlandczycy "dostarczyli" 250 ludzi na plan - była to zbitka armii rezerwowej i marynarki. Zagrali oni żołnierzy podczas sceny lądowania.
Zdjęcia do filmu kręcono w Curracloe (Irlandia), Hatfield, Thame, Londynie (Anglia, Wielka Brytania) oraz w Colleville-sur-Mer (Francja).
Na potrzeby filmu scenografowie przekształcili irlandzkie wybrzeże w niemieckie umocnienia obronne wyposażone w zasieki. Na plaży zbudowano wał z kamieni i piasku zakończony drutem kolczastym, a na szczycie urwiska wybudowano bunkry.
Wioska z końcowych scen została zbudowana w całości w Los Angeles, ponieważ reżyser nie znalazł odpowiedniej w Europie. Montowanie jej zajęło 5 tygodni.
Dźwięki wystrzałów w filmie zostały nagrane z oryginalnej broni okresu wojny, załadowanej prawdziwą amunicją. Nagrania zostały wykonane na strzelnicy w pobliżu Atlanty (Georgia, USA).
Dwa niemieckie czołgi typu Tygrys użyte w filmie to w rzeczywistości rosyjskie T-34, zmodyfikowane, aby bardziej przypominały Tygrysy.
W 2005 roku zajął 1. miejsce w rankingu brytyjskiej stacji telewizyjnej Channel 4 na najlepszy film wojenny wszech czasów.
W bitwie otwierającej film zostało zużytych czterdzieści beczek sztucznej krwi.
Początkowo w scenariuszu znajdowała się scena, w której kapitan Miller (Tom Hanks) wyrusza ze swoimi ludźmi na misję ratunkową wojskowym jeepem. Pojazd ulega jednak wypadkowi, w wyniku czego główni bohaterowie muszą cały czas iść pieszo. Scena ta została nawet nakręcona, ostatecznie jednak nie znalazła się w końcowej wersji. Gdy żołnierze docierają do francuskiego miasteczka, Miller wyznaje kapt. Hammilowi (Ted Danson), że jego oddział stracił prawie całą amunicję, co nawiązuje do tegoż wydarzenia.
Okres zdjęciowy trwał od 27 czerwca do 13 września 1997 roku.